‘Het directe contact is goeie shit’
Jennifer (23) woont bij Lister Grauwaart. Ze is vanaf haar twaalfde constant uit huis geplaatst. Negen dagen na de geboorte van Jennifers dochter Mila overleed haar moeder. Jennifer was toen zestien en raakte in een diepe depressie. Ze kon haar dochter op dat moment niet geven wat zij nodig had.
‘Ik ben opgegroeid met mijn ouders en zusje in Nieuwegein. Mijn moeder is overleden en mijn vader en zusjes spreek ik niet veel.’ Jennifer maakt makkelijk contact en vindt het prettig haar verhaal te doen. ‘Ik vind het fijn om bij Lister te wonen. Nicole is mijn trajectbegeleider, maar doet veel meer. Ze voelt meer als een goede vriendin. Verder heb ik twee persoonlijk begeleiders die mij veel helpen met praktische zaken.’
In cement gegoten
‘Ik heb veel meegemaakt. Al jong moest ik voor mijn moeder en zusjes zorgen. Met mijn vader had ik een slechte band. Toen mijn moeder op mijn zestiende overleed en ik Mila kreeg, was het alsof ik in cement werd gegoten. Ik kon niets meer. Ik woonde vier jaar lang bij Talita, een huis voor tienermoeders. Op het moment dat ik boos werd op Mila omdat ze honger had en om een boterham vroeg, wist ik dat het niet meer ging. Ik heb toen om hulp gevraagd. Nu woont Mila bij mijn ex-vriend.’ Nicole: ‘Door al het leed dat Jennifer heeft meegemaakt en de combinatie van verschillende factoren heeft zij waarschijnlijk de persoonlijkheidsstoornis borderline ontwikkeld.’
Praatdokters
Mila heeft een omgangsregeling met haar moeder Jennifer en komt tweewekelijks op bezoek. ‘Alle mensen die op Grauwaart werken, ziet Mila als praatdokters’, vertelt Jennifer. Ze lacht. ‘Ze is ook altijd welkom op kantoor en maakt met veel mensen even een praatje. Ik vind het zelf ook fijn om hier te wonen. Mensen die hier werken voelen meer als vrienden. Ze zwaaien naar me als ze langs mijn huis lopen. Dat hele directe in het contact vind ik goeie shit.’
Mijn dochter Mila ziet alle mensen hier als praatdokters
Officiële waarschuwing
Maar wonen op Grauwaart is voor Jennifer niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Ze lacht. ‘Ik heb pas nog een officiële waarschuwing gekregen van Henk en Nicole voor het gezamenlijk gebruik van verboden middelen.’ Nicole knikt. ‘Dat is inderdaad gebeurd. Jennifer weet heel goed wat hier de afspraken zijn en als ze zich hier niet aan houdt, zitten daar consequenties aan.’ Jennifer beaamt dit. ‘Ik ben wel blij dat ik nog een kans heb gekregen, maar het is ook goed om af en toe iets te doen wat niet mag.’
Een stoere baan met veel actie
Jennifer heeft het gevoel dat ze alles kwijt kan bij Nicole. Nicole: ‘Ik probeer Jennifer een stabiele basis te geven, zodat zij in de maatschappij kan experimenteren en ervaren.’ Jennifer weet haar trajectbegeleider goed te vinden. Op momenten dat ze het niet meer ziet zitten en ze haar emoties niet onder controle heeft is dat wat lastiger voor haar. Het lukt haar wel als ze plannen maakt en over haar toekomst nadenkt. ‘Ik zou wel psychiatrisch verpleegkundige willen worden in het leger’, vertelt ze. ‘Dat lijkt me een stoere baan met veel actie.’ Jennifer is samen met Nicole en de gemeente Utrecht aan het onderzoeken welke mogelijkheden er zijn om een leer-/werktraject als helpende niveau 2 te starten.
Dat hele directe in het contact vind ik goeie shit
Aan het eind van het gesprek wil Jennifer collega´s van Lister nog iets meegeven: ‘Benader cliënten zoals je zelf ook behandeld wilt worden. Blijf volhouden en proberen, maar vooral niet volgens de regels. Je komt hier voor je herstel. En niet voor een perfect leven.’
