‘Ik doe één belangrijk ding per dag.’
‘Ik ben al lang bekend in de psychiatrie,’ vertelt Els. Ze zit tegenover me in haar gezellige kamer. Els houdt van spullen. Er liggen veel knuffelberen en haar muren zijn behangen met mooie schilderijen. Els is een kleurrijke vrouw. ‘Els is ook vroeg oud geworden in de psychiatrie’, zoals ze dat zelf zegt. Ze heeft veel verschillende mensen in de psychiatrie leren kennen. Veel behoefte om over haar verleden te praten heeft Els niet. Voor mij zit een vrouw die veel heeft meegemaakt en er nu alles aan doet om haar energie goed te verdelen.
De buurvrouw
Els heeft een tijd gesloten gewoond. Ze woont inmiddels 2,5 jaar in Vleuterweide. Ze trekt veel met haar buurvrouw Ria op. Ria komt er tijdens het interview bij zitten en dat vindt Els prima. Els en Ria hebben een goed contact met elkaar. Els vindt het ook wel spannend om haar verhaal te vertellen. Ik ben immers een vreemde voor haar.
Els investeert veel in geestelijke energie. Ze moet echt per dag bedenken wat ze gaat doen. De keuze die ze dan maakt, voert ze met aandacht uit. Omdat ze zoveel heeft meegemaakt en veel ziek is geweest, is het belangrijk dat ze zuinig omgaat met haar energie.
Hier voel ik me thuis
Naar de stad
‘Ik kan echt niet zomaar even naar de stad’, vertelt Els. ‘Als ik dan ineens heel moe ben, ben ik niet zo snel weer terug.’ Een rondje wandelen kost haar al veel energie. Op dinsdag gaat Els handwerken en op vrijdag maakt ze muziek. Verder gaat Els met regelmaat naar het Buurthuis.
Doorstromen
Het is mij duidelijk dat Els een pittig verleden achter haar rug heeft. Ze vindt zelf dat haar kwetsbaarheid en de maatschappij niet goed met elkaar samengaan. Ze vindt het moeilijk te combineren. Toch is het Els wel gelukt om vanuit een verplichte behandelsetting naar Vleuterweide te gaan. Want hoe is dat haar gelukt? ‘Het ging eigenlijk heel goed met mij’, zegt Els. ‘Ik heb hier nu mijn eigen ding. En ik doe één belangrijk ding per dag.’ Els knikt tevreden. Zo is het genoeg.